E KatWoman!
Την βλέπω να κατεβαίνει τον πεζόδρομο της Μεγάλου Αλεξάνδρου, αέρινη
στα ψιλοτάκουνά της... να με προσπερνά δίχως να με κοιτάζει...
E KatWoman! Τη φωνάζω... «Που πηγαίνεις;» την ρωτώ...
Εκείνη με κοιτάζει, μου χαμογελά και με ένα βλέμμα όλο μυστήριο μου γνέφει «ακολούθησέ με...».
Στρίβει
ξαφνικά και χάνεται σε στενά που ποτέ μου δεν ακολούθησα, μπαίνει σε
μαγαζιά που ποτέ μου δεν πρόσεξα, μιλά με ανθρώπους που ποτέ μου δεν
συνάναστράφηκα και όλο χαμογελά.. Χαμογελώ κι εγώ... Γιατί ξαφνικά όλα
τα ίδια, όλα τα τόσο γνώριμα και οικεία αλλάζουν, μεταμορφώνονται...
παίρνουν άλλη διάσταση...
Και
πράγματι, όλο ανακαλύπτω μαζί της πόσο άγνωστη είναι αυτή η γνωστή
πόλη, πόσες ομορφιές ανθίζουν πίσω από αδιάφορες καγκελόπορτες, πόσους
μαγικούς προορισμούς με περιμένουν διαβαίνοντας μικρά ή μεγάλα
μονοπάτια, δρόμους, διαδρομές... και ναι οι πιο ωραίες ιστορίες
συνθέτονται στον δρόμο, εκεί που περπατάς, εκεί που το βλέμμα συναντά
έναν τόπο, έναν άνθρωπο, έναν ορίζοντα...
Ω KatWoman! Με κάνεις να νιώθω τόσο ζωντανή...
Αριστέα Τσάντζου
